Zinprikker

Kardinaal Eijk gaat er vanuit dat zijn bisdom binnenkort maximaal nog twintig parochies zal tellen.
En PKN‐scriba Plaisier heeft de knuppel in het hoenderhok van de synode gegooid met de aankondiging dat zijn 70.000 leden per jaar verliezende
kerk binnen afzienbare tijd op heel wat plekken fysiek niet meer aanwezig zal zijn.
Eeuwig gemeenten fuseren is geen oplossing. Volgens hem moet de kerk haar burgerlijke vergadercultuur vaarwel zeggen en naar nieuwe vormen van kerkzijn zoeken. Een beetje zoals de remonstranten (al noemt hij die niet) met hun ledenwerf‐ en publiciteitscampagnes?
Op zulke geluiden wordt nogal verschillend gereageerd.
Twee reacties wil ik noemen: een van onze vroegere Algemeen Secretaris (en momenteel weer onze consulent) Mijnke Bosman en een van de rk- theoloog Erik Borgman.
In een column op de website van de Banning‐vereniging verbaast Bosman zich erover dat Plaisier in zijn nota geen woord wijdt aan de vraag of de kerk na jaren goede dienst nu misschien geen taak meer heeft voor moderne mensen die steeds meer vraagtekens zetten bij het christelijk geloof.
Dan is het maar de vraag of gewiekste public relations en nieuwe kerkvormen wel soelaas bieden.
Plaisier zegt dat er overal nog vuur smeult. Bosman gunt het hem van harte maar vreest het ergste.

Ook Borgman ziet in Trouw van 29 oktober geen heil in nieuwe pr‐strategieën maar tapt vervolgens uit een ander vaatje.
Hij gaat op de vraag van Bosman in door op te roepen tot bezinning op de vraag wat kerk eigenlijk is.
Niet wij scheppen de kerk, maar de Geest, waarin wij mogen delen.
De heersende gedachte in onze tijd is dat wij een zin of overtuiging in de wereld zetten die er zonder ons niet zou zijn.
Dat zou de kerk maken tot een gezindheidsorganisatie of politieke partij, die haar succes kan afmeten aan het aantal aanhangers.
Maar de kerk spiegelt zich aan Iemand die naar menselijke maatstaven een loser was die om navolging vraagt.
Zij belichaamt het geloof dat wij leven van wat ons gegeven wordt en dat ook een beschadigd leven een zegen kan worden.
Dat kan in onze cultuur niet vaak genoeg gezegd worden.
Als teken van menselijke verbondenheid in Gods presentie is ze er al voordat wij iets gedaan hebben.
Kiest u voor een van deze twee reacties?
Of zou u het heel anders zeggen?

Zin of geen zin: Wat vindt u?

Reacties naar de redactie: kwdr@xs4all.nl
of Kwadrantredactie:
De Koperwiek 54, 7609 GS, Almelo