Gegrepen door de geest! Nieuw lid in Utrecht vertelt

Toen ik in 1981 van de middelbare school kwam, wist ik niet goed of ik wilde gaan studeren en wát dan. Ik ging een jaar  werken en kwam als achttienjarige in allerlei ‘ongeschoolde’ baantjes terecht. Achteraf bedacht ik me dat ik in één jaar meer had geleerd over ‘het leven’ dan in al die jaren op de middelbare school daarvoor. Nadat ik enkele jaren steeds uitstel van mijn militaire dienst had weten te regelen, moest ik daar in 1986 toch aan geloven. Ik meldde mij als ‘erkend gewetensbezwaarde voor de militaire dienst’, als leerlingverpleegkundige in de psychiatrie.

Het mensbeeld in de GGZ vond ik nogal beperkt. Ofschoon ik niet kerkelijk of ‘spiritueel’ ben opgevoed, had ik sterk de idee dat er ‘iets’ ontbrak. Ik shopte in die jaren heel wat rond lang cursussen en clubjes die in meer of mindere mate zweverig waren. En begaf me ook in kringen van het sjamanisme, boeddhisme en taoïsme. De kerk was een geheel onontgonnen terrein voor me in die tijd.

De geest te pakken gekregen

In 1998 kwam ik in de gelegenheid om een HBO-opleiding Theologie en Levensbeschouwing te gaan volgen. Ik werkte in die tijd voor 2 uur per week als hulpkoster bij de Remonstrantse Gemeente in Haarlem en was inwonend in de werkgemeenschap. Ik bracht veel ochtenden door in de ogenschijnlijk lege kerkzaal waar het binnenvallende licht prachtig kleurde door de gebrandschilderde ramen. Gefascineerd was ik ook door de twee prachtige ramen met de ’davidsster’ boven de hoofdingang.

Had ik de geest te pakken gekregen? Of had die geest mij gegrepen? Van hulpkoster werd ik uiteindelijk ‘beheerder coördinator’ van de werkgemeenschap. Mijn studie had ik inmiddels afgerond evenals een aanvullend traject bij de Samen Op Weg-kerken voor kerkelijk werker. Maar mijzelf inschrijven in het register van kerkelijk werkers kon ik niet. Dat was voor remonstranten (uit)gesloten.

Westerse roots

In 2008 vertrok ik naar het buitenland. Ik reisde een half jaar door het Midden-Oosten en werkte een tijd in een afgelegen oase in Egypte in een orthodox-islamitische omgeving. In India leefde ik maanden in een hindoeïstische ashram en in Nieuw Zeeland woonde en werkte ik ruim een jaar in een boeddhistisch klooster. Ik durf niet te beweren dat ik in de vijf jaar die ik tussen ‘anders gelovenden’ leefde, meer heb geleerd dan in vier jaren op de theologische faculteit. Want deze studie bracht me in direct contact met mijn filosofische en theologische ‘westerse roots’ waarvan ik in mijn jeugd maar weinig had meegekregen.

In 2013 keerde ik terug in Nederland. Ik leerde de remonstrantse gemeente in Utrecht kennen, werd vriend en treed met Pinksteren toe als lid. Heb ik de geest opnieuw te pakken? Of heeft zij mij opnieuw gegrepen? Ach, volgens mij is ze nooit weggeweest.

God is oneindig veel groter dan ik

Als het gaat om mijn kerkelijk leven, ervaar ik de Remonstrantica als mijn imprint. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik in september een premaster Spiritual Care kan gaan volgen aan de Vrije Universiteit en in juni mijn toelatingsgesprek heb voor het Seminarium. Hopelijk heb ik tijdens dat gesprek niet teveel zenuwen en wel voldoende ‘de geest’.

Hoe die geest nu te duiden? Zo’n twintig jaar geleden ging ik eens op bezoek bij Jeroen Witkam, destijds abt van de Adbij Maria Toevlucht in Zundert. Hij integreerde het christelijke kloosterleven met zenboeddhisme. Dat vond ik opmerkelijk en ik zocht hem op om te vragen hoe hij dat bij elkaar kreeg. Ik ontmoette een charismatische man die devoot zijn handen voor zijn borst vouwde en op bescheiden toon zei: ‘God is in mij.’ En terwijl hij zijn armen wijd uitstrekte, vervolgde hij in één adem door en vol eerbied: ‘Maar God is oneindig veel groter dan ik.´