Een voltooid leven als kenmerk van christelijke spiritualiteit

Er komen bij mij veel vragen op in de discussies over het eventueel wettelijk beschikbaar stellen van medicijnen om een eind aan je eigen leven te kunnen maken zonder dat er sprake is van uitzichtloos lijden.

De eerste is: hebben we automatisch recht op alle medische mogelijkheden? Is een eventuele beperking van het beschikbaar stellen van medicijnen alleen een kwestie van geld? Of moeten we ons afvragen of de duur van ons leven te vanzelfsprekend gaat afhangen van wat medisch mogelijk is? Het gaat hier immers ook om wat echte humaniteit is. Hoort bij echte humaniteit dat we zo lang mogelijk in leven gehouden willen en kunnen worden? De vraag om een dodende pil op het nachtkastje ontkent dat blijkbaar.

Vervolgens komt bij mij de vraag op of de ontplooiing van jezelf en het zoveel mogelijk voor jezelf uit het leven halen wat er in zit, wel echt christelijk-humaan is. We horen toch per definitie bij elkaar en zijn daardoor in zekere zin ook van elkaar! Is het dan niet allereerst humaan dat we elkaar het leven mogelijk willen maken. Zou dat bijvoorbeeld voor ons oudere mensen kunnen betekenen dat wij zelf afzien van het zo lang mogelijk medisch rekken van het leven als wij merken dat wij daardoor een te zware druk leggen op onze omgeving, zowel psychisch als materieel? Afzien van een te kostbare verlenging van het leven ter wille van anderen zou misschien een eigentijdse invulling voor ouderen kunnen worden van een moderne vorm van christelijke spiritualiteit.

Het hoort tot het wezen van ons christelijk geloof dat niet de dood het laatste woord over ons heeft maar God en dat niet wij zelf ons leven kunnen ‘voltooien’ maar alleen God. Dat maakt het verlangend leren uitzien naar wat God voor ons bereid heeft misschien wel tot een wezenlijk kenmerk van een christelijke spiritualiteit voor oudere mensen.