Na zoveel jaar nog uit de kast komen? Dat kan!

In een verzorgings-/verpleeghuis help ik bij de gezamenlijke lunch voor een tiental oudere bewoners. Na afloop lees ik altijd iets voor – een kort artikeltje, een gedicht of een hoofdstuk uit een boek. De mensen genieten er enorm van.

In de week van de Utrecht Canal Pride heb ik de moed om aan te sluiten bij de actualiteit en lees ik een gedicht voor over twee dames op leeftijd die eindelijk met elkaar trouwen. Het tweede gedicht dat ik voorlees gaat over hun jeugd toen al hun vriendinnetjes op een vriendje waren maar zíj op elkaar. En dat kon niet. (Uit: “Aan de kant, ik ben je oma niet!”, p. 45 en 48 – Bette Westera).

Sorry… Sorry waarvoor eigenlijk?

Nadat ik de gedichten heb voorgelezen, ontstaat er een gesprek over trouwen. Iemand vertelt over zijn partner waarmee hij kort getrouwd is geweest. Ook anderen vertellen. We luisteren allemaal naar een openhartig verhaal van een van onze tafelgenoten. Het is muisstil. Dan hoor ik mezelf vertellen over mijn vrouw waar ik al 37 jaar het leven mee deel. Er gaan vragen en antwoorden over tafel in een goede sfeer.

Na het afruimen van de tafel komt iemand die zojuist iets vertelde naar me toe en zegt: ‘Sorry, hoor’. Dat raakt me. Wat is dat toch, dat we na zulke openhartige verhalen, na het naar buiten komen met wat belangrijk is, de deur weer gauw dicht willen trekken? Sorry… Sorry waarvoor eigenlijk? Om te durven vertellen wat belangrijk voor je is, om je kwetsbaar op te stellen, is het blijkbaar nodig om steeds opnieuw goed te voelen of de situatie veilig genoeg is en de mensen voldoende betrouwbaar. Dan is naar buiten komen, coming out, pas aan de orde.

Dat geldt niet alleen voor het vertellen over je geaardheid maar ook voor openheid over andere gevoelige zaken. Vertel ik dat ik naar de kerk ga, dat ik geloof? Laat je weten waar je voor staat als het gaat om geen vlees eten? Vertel je over geldproblemen of over een familielid dat verslaafd is? Steeds weer de check: is het hier veilig voor me en kan ik respect verwachten.

Coming Out Sunday

In de Geertekerk in Utrecht staan we één keer per jaar stil bij dit fenomeen, op Coming Out Sunday. Een dag om je af te vragen of je durft uit te komen voor dat wat belangrijk is voor je. Je geaardheid, je geloof, je geheimen, je keuzes in het leven. Een dag ook om onszelf eraan te herinneren, te oefenen in respect en veiligheid bieden aan elkaar zodat iedereen haar/zijn verhaal kan doen.

In de dienst zongen we onszelf moed en vertrouwen in: “Wek mijn zachtheid weer. Geef mij terug de ogen van een kind. Dat ik zie wat is. En mij toevertrouw. En het licht niet haat.” (tekst Huub Oosterhuis)