Dor hout #veertigdagentijd

Dichtbij mijn huis lag al weken een dode tak. Altijd als ik mijn auto had weggezet, liep ik er langs. Ik wist niet zo goed wat ik met de tak moest doen, hij was te groot om op te pakken en in de bosjes te gooien. Daarbij dacht ik, de tuinman weet er wel raad mee. Maar de tak bleef liggen. Niemand voelde zich blijkbaar verantwoordelijk hem op te ruimen. Op een dag nam ik hem mee en zette ik de tak in een vaas. De knoppen die eraan zaten waren inmiddels verdroogd en ik verwachtte er dan ook niet veel van. Het vulde hooguit de lege plek in de vensterbank. Totdat ik nieuwe blaadjes en nieuwe knoppen ontdekte. Heel voorzichtig veranderden de dorre knoppen in groen-witte bloempjes. Glimlachend moest ik denken aan de gelijkenis van de vijgenboom. (Lukas 13) Iemand had in een wijngaard een vijgenboom gepland, maar na drie jaar droeg hij nog steeds geen vrucht. De eigenaar wilde hem omhakken, maar de wijngaardenier zei: ‘laten we het nog een jaar proberen, we geven hem mest en we spitten de grond nog een keer om. Wie weet gaat hij dan wel vrucht dragen’.

Mee voelen met Jezus

We zijn halverwege de veertigdagentijd en maken met Jezus hoogtepunten en dieptepunten mee. We proberen met hem mee te voelen hoe het is om als veelbelovende tak afgerukt te worden en los van voedende wortels aan de kant van de weg te belanden. In zijn opgang naar Jeruzalem verliest hij zijn leerlingen, zijn waardigheid en koninklijkheid, en op het hoogtepunt van zijn lijden zelfs God. Je denkt, er blijft niets van hem over. Zijn dood is vreselijk, blijkt niet tegen te houden en uiteindelijk brengt het verlossing, na zoveel ondraaglijk lijden. Daarna zijn het Josef van Arimatea en twee Maria’s die dit dode lichaam met de grootst mogelijke liefde verzorgen en begraven.

Ten volle leven

Maar wat mijn vaas met water deed voor de tak, deed het graf voor Jezus. Het lichaam raakte weer geworteld en gevoed door Hem die leven schenkt, die Leven is. De levensboom kwam opnieuw tot bloei. En vanaf dat moment geeft hij leven door aan ons allemaal en doet hij ons voor hoe we ten volle kunnen leven. Als wij ons dor hout voelen en we al een tijdje geen vrucht dragen, wil hij onze wijngaardenier zijn. Maria van Magdala had, zonder het te beseffen, dit al door toen ze Jezus voor de tuinman aanzag. Niet de tuinman van een graftuin, maar die van een nieuw paradijs, een nieuwe hof van Eden, waar de dood niet meer zijn zal en waarin we als mens volledig tot bloei kunnen komen.

Wijnstok
Het was de hovenier,
die in het vroege licht
de ranken heeft gericht,
diep in elkaar verward,
vervreemdend van het hart,
de wortelstok.

Geen zag wat zich voltrok
in het zeer vroege licht.
Hij raakte hen slechts aan:
zij zijn vaneengegaan,
ontbonden
ontwonden.

Het was de hovenier.
Verwonderd, in vroeg licht,
gescheiden ongescheiden
de door zijn hand geleide
hartranken.

Aan ons beiden
hebt gij het, God, verricht.

(Ida Gerhard)