Honger naar liefde

De veertigdagentijd is van oudsher een periode van bezinning en vasten. Door ons te onthouden van bepaalde eet- en drankgewoontes verleggen wij de aandacht en onze verlangens. Wij nemen enige afstand van de dagelijkse rompslomp en stellen onszelf de vraag waar wij ons op willen richten in ons leven. Want voor we het weten lopen wij aan het wezenlijke voorbij. Wat missen wij en waar verlangen wij naar?

Wat mis ik, waar verlang ik naar – dat is de vraag die we deze veertigdagentijd, de periode voor Pasen, stellen. Vandaag denk ik daar over, terwijl de zon mijn kamer in schijnt. Hoe belangrijk is het om mijn verlangen leidend te laten zijn in mijn leven? En wat is dat precies, verlangen? Waar droom ik van, waar hoop ik op? Verlangen wij mensen niet allemaal naar liefde, dromen we van vrede en hopen we op geluk? Of  is dat al te gemakkelijk en algemeen?

Ga de woestijn in

Ik verlang vaak naar stilte en rust, te midden van het lawaai van de wereld waarin ik leef. Op dit moment in mijn leven heeft stilte misschien wel alleen die aantrekkingskracht op mij juist omdat ik nu in die wereld van lawaai leef, zoals licht alleen bestaat bij de gratie van donker. De veertigdagentijd verwijst naar de veertig dagen die Jezus in de woestijn verbleef, een tijd van vasten en gebed, van verzoeking en beproeving ook. Dat beeld van de woestijn is eigenlijk een dubbel beeld: met aan de ene kant de dorheid en droogte van die plek van eenzaamheid en op jezelf teruggeworpen zijn, terwijl wij aan de andere kant  ook helemaal uit eigen vrije wil een ‘woestijnperiode’ in ons leven kunnen inbouwen: even afstand nemen van het vaste patroon, van het normale leven dat altijd maar doorgaat. Door een stille plek op te zoeken, bijvoorbeeld een klooster.

‘Mijn’ woestijn ligt hier niet zo ver vandaan en is niet dor en droog. Ik verlang er vaak naar, vaker dan dat ik er kom. Het is een plek waar ik eigenlijk, samen met mijn man, alleen maar ‘ben’, buiten in de natuur, met prachtige vergezichten en met mijn boeken. Geen studieboeken, maar literatuur. Dag in, dag uit (bijna) niks anders dan dat. Stilte. Rust. Lezen. Mijmeren. Ver weg van die wereld met al zijn lawaai, rumoer en haast. Om dan als ik terugkom weer met nieuwe energie en geïnspireerd aan de slag te gaan. Maar steeds, waar ik ook ben, blijft toch ook dat verlangen naar liefde, het dromen van vrede en hopen op geluk. Want niets menselijks is mij vreemd…