Kerkdeuren sluiten als metrodeuren in Londen, maar ze moeten juist open!

‘Please stand clear of the closing doors’

In de Londense underground word je in allerlei dialecten Engels geattendeerd op het daverende geweld waarmee de metrodeuren zich meedogenloos sluiten. Je moet er vooral niet tussen vast komen te zitten. Dat doet pijn. Heel veel pijn. Net als kerkdeuren die moeten sluiten. Daarom zijn we met de studenten van het seminarie voor de jaarlijkse studiereis in Londen om allerlei inspirerende initiatieven van kerkgemeenschap te bezoeken. Want de Church of England interpreteerde de waarschuwing in de metro jaren geleden waarschijnlijk al wat breder en zag de ene kerk na de andere sluiten. Dat moest dus anders.

De kerken als veilige haven te midden van de gekte van onze tijd

Bij alle initiatieven die we bezoeken zien en horen we hetzelfde: de deuren van de kerk moeten niet dicht, maar juist open, wijd open! En open staan ze, die deuren: even songs, meditatieve momenten, lunchconcerten, gebedstijden. Maar ook cafés zijn in kerken geopend. Er wordt veel gebruik van gemaakt, daar in het Londense zakencentrum, de City. Want in de City is behoefte aan rust, ruimte, bezinning, aan even stil kunnen zijn. Nergens ter wereld is het aantal suïcides zo hoog als in Londen, waar zakelijke verwachtingen de menselijke maat ontstijgen en de have nots verdwaasd tussen de moderne hoogbouw nog verder de draad kwijt raken. Dus staan de kerken open. En ze komen: zakenlieden, daklozen, asielzoekers en toeristen. Ze betalen voor de koffie in het café achter in de kerk of krijgen een kopje koffie waar iemand via het delayed coffee scheme voor betaald heeft. Ze lunchen er tijdens een zakengesprek en trekken zich op een van de kerkbanken terug voor een gebed. Ze slapen er ’s nachts als het buiten te koud is. Een safe haven voor iedereen te midden van de gekte van onze tijd. Vicar Paul kent iedereen. Iedereen is voor hem een mens. Gewapend met boordje en MacBook lijmt hij de barsten in de samenleving en brengt mensen tot elkaar.

De roeping die wij voelen, de vormen van liturgie die we mogen ervaren en de manieren van gemeenschap zijn waar we kort deel van mogen uitmaken prikkelen bij ons allemaal ontegenzeggelijk de motivatie om verder te groeien richting het prachtige vak waar we voor opgeleid worden. Om bij te dragen aan open, ontvangende gemeenschappen. Please enter through our open doors!