Kerkhonger

Met het mooie weer van de afgelopen tijd lopen we geregeld een rondje door Rotterdam Noord en wandelen dan van de ene naar de andere gesloten kerk. Laatst gingen we even zitten op een bankje voor de Bergsingelkerk. Meewarig staarden we omhoog. “Ik heb kerkhonger”, verzuchtte mijn vriendin. Ondanks alle mooie online diensten, Zoomvieringen en luisterdiensten mist ze het om fysiek in de kerkbanken te zitten.

De wolk van gebeden

De kerk is meer dan het gebouw, dat is zeker. Maar toch spelen ook die gebouwen een grote rol in ons geloofsleven. Het zijn plekken om te ontmoeten en samen te vieren; iets dat toch nooit helemaal vervangen kan worden door virtueel vieren. Maar het zijn ook plekken die helpen om de hectiek van de werkweek, de hectiek van de stad en soms zelf de hectiek van ons hoofd, vol van gedachten, even tot rust te laten komen. Plekken die ons helpen om ons naar binnen en tot God te keren. In kerken kunnen we ‘heilige ruimte’ ervaren.

Ook al wijden protestanten hun kerkgebouwen niet en bewaren we geen geconsacreerd brood als permanente aanwezigheid van het Heilige, toch ervaren we soms iets van het Heilige in kerken. Het wekt onze ontvankelijkheid. Door de vormgeving, de ruimte of door kunst. Door de wolk van gebeden – soms wel van eeuwen – die er hangt.

Een apart gezette ruimte

Kerken zijn ook bijzondere ruimtes door de bijzondere functie die ze hebben. Ze zijn gemaakt voor religieuze bijeenkomsten, voor liturgie, huizen van gebed. Benedictus schreef in zijn Regel zijn kloosterlingen voor om één ruimte exclusief aan gebed en liturgie te wijden. Niet alleen zou die ruimte, de kapel, zo te allen tijde beschikbaar zijn voor een broeder of zuster die er zou willen bidden, maar het helpt ook om die ruimte een sfeer van heiligheid te geven; heilig, apart gezet, toegewijd aan de Eeuwige. Misschien mis ik dat nu wel: een andere, apart gezette ruimte.  Een andere dan die ene ruimte waar ik nu werk, kook, de was ophang, waar ik studeer, het nieuws kijk, waar ik videobel met collega’s en vrienden. Een andere ruimte ook dan die rand van mijn laptopscherm, dat nu meer dan ooit mijn activiteiten en contacten kadert. Ondanks alle geweldige initiatieven is dat wel mijn gemis als ik op zondag afstem op een online viering op datzelfde laptopscherm in diezelfde woonkamer. Het kost me moeite me in een heilige ruimte te wanen. Mijn gedachten dwalen af naar de volgende was.

Kerkhonger

Ik had nog geen kerkhonger, tot mijn vriendin erover begon. Zo gaat dat. Het werkt aanstekelijk. Nu laat de gedachte me niet meer los en kijk ik reikhalzend uit naar een bezoekje aan één van mijn vertrouwde kerkgebouwen. Om er gewoon even te zijn, even te zitten, even de ruimte op me in te laten werken. En dan, als het weer kan, zingen! We zullen met elkaar nog even geduld moeten oefenen. Maar wat kijk ik uit naar het moment dat we weer samen mogen komen in de kerken van de stad!