Soms is je leven een lichtpuntje voor een ander, zomaar!

Het miezert. De fel gele forsythia  steekt schijnheilig af tegen de donkere lucht. Ik laat de hond uit. De strakgespannen lijn verraadt de verhouding tussen hem en mij. Symbool voor mijn worstelende omgang met het leven van dit moment. Ik ben mistroostig.

Een auto stopt langs de stoeprand. Een jonge man stapt uit. Roept: ‘U bent juffrouw Mientje van wiskunde. Wat leuk dat ik u zie. Ik ben André.’ Ik herken André, ooit een lastige leerling met een bloedhekel aan wiskunde en een dito ijver om dat zo te laten. Wij botsten vaak. ‘Ik ben André, ik heb een leuke baan bij de politie en dat komt door u. U leerde me genoeg wiskunde om toegelaten te worden tot de opleiding, maar u leerde me vooral eerst iets te proberen voor te zeggen dat ik het niet kon. Nu kan ik u bedanken.’

Na een kort gesprekje stapt hij weer in zijn auto en vertrekt. Ik loop naar huis, de hond dartelt voor me uit, ik voel me getroost.

Trouw zijn aan je leven door alles heen

Zomaar een kleine ontmoeting, waarin je leven een lichtpuntje blijkt in dat van een ander, zonder dat je het zelf wist. Een klein geschenk, voor allebei. Zo kunnen mensen er voor elkaar zijn. Gewoon door te zijn wie ze zijn.

In de brief aan de Romeinen vraagt Paulus om je leven in te zetten als een offergave aan God. Bij mij gaan dan alle alarmbellen af, de combinatie godsdienst en offer zet mij op scherp. Ik heb iets tegen opofferen en wegcijferen en slachtofferen. Ik heb sowieso iets tegen offers die gebracht moeten worden om het leven te redden. En alles in mij verzet zich tegen slachtoffers die gemaakt worden door macht, industrie, economie of egoïsme.

De joodse filosoof Heschel leert mij dat offeren in de Bijbel heeft te maken met nabij komen, een intieme relatie hebben, jezelf willen geven aan die ander als in een innige liefdesrelatie. Dan wordt offeren een ander verhaal, dan wordt offeren wederzijds. Een offer als een geschenk. Trouw zijn aan je leven door alles heen.

Zo zie ik het leven van Jezus, trouw aan het leven zelf, vol mededogen en rechtvaardigheid, het leidt hem tot de smadelijke dood aan het kruis. Zijn opstanding zie ik nu, eeuwen later in mensen, die trouw zijn aan hun eigen leven. Het meest extreem in de man in Auschwitz, die tijdens het appel zijn naam hoorde en zei: hier ben ik.

Jouw leven een geschenk aan het Leven zelf?

Hier val ik stil, vind geen woorden meer in de toepassing voor mijn eigen leven, het wordt te groot, te zwaar, te pathetisch misschien in dit verhaal dat zo lichtvoetig begint. Ik zoek en zoek en terwijl we haiku’s maken leg ik mijn vraag voor aan mijn teamgenoten, andersgelovenden dan ik: wat denk jij bij  jouw leven een geschenk aan het Leven zelf ? Opeens komen er verhalen van grote blijdschap en diep verdriet, van leven en overleven, zoals dat is in het leven zelf.  Ik besef: hier worden geschenken uitgewisseld.