Komt verwondert u! #advent

Misschien heeft u het wel eens gezien, op YouTube staat een filmpje van een wereldberoemde violist, Joshua Bell, die in gewone kleren en met een baseball cap op in de metro van New York aan het spelen is. Hij staat daar met zijn vioolkoffer open op de grond op zijn Stradivarius die vele miljoenen waard is, de partita’s van Bach te spelen.  Geloof me, dat is geen eenvoudige muziek. Terwijl hij de sterren van de hemel speelt, gooit een enkeling zonder aandacht te besteden aan de muziek of aan hem, wat muntgeld in de koffer. De meeste mensen echter lopen ongeïnteresseerd voorbij, in zichzelf gekeerd en gehaast om hun metro te halen. Er is slecht één jongetje dat stil blijft staan en verwonderd kijkt naar deze violist. Hij laat zich verrassen door de muzikale schoonheid in het smoezelige metrostation.

Schoonheid in het kwetsbare

Diezelfde avond staat Joshua Bell in een uitverkocht Carnegie Hall, waar kaartjes van 100 of 150 dollar niet ongewoon zijn, prijst iedereen hem de hemel in en zijn de volgende dag de recensies in de kranten lovend. Je moet er maar net oog voor hebben. De schoonheid der dingen zit vaak niet in dat wat groots en meeslepend is of omgeven is door klatergoud, maar in het kleine, zachte, kwetsbare: de lach van mensen op straat, de zonnestraal die door je raam naar binnen schijnt, een roodborstje op je tuintafel, een geknakte bloem die toch maar in een borrelglaasje zet, een pasgeboren kind. Komt verwondert u hier mensen.

Verwondering over nieuw begin

In de komende adventsweken lopen we mee met Zacharias en Elisabeth, Jozef en Maria, de engelen, de herders, de wijzen, Simeon en Anna. En met al deze volwassenen samen leren we pas op de plaats te maken, elkaar van aangezicht tot aangezicht te ontmoeten en ons te verwonderen om het nieuwe begin, om het licht dat dwars door de duisternis schijnt, om een hemel die opengaat, om een kind in een kribbe.

Het is heel eenvoudig om in deze tijd, waarin zoveel op ons afkomt dichtbij en wereldwijd, diep in onze kragen weg te kruipen en in onszelf gekeerd onze wegen te vervolgen in grauwe metrostations of gure straten. Maar laten we in plaats daarvan opkijken, om ons heen zien en ons verwonderen over hetgeen we zien en ervaren. Laten we gaan kijken door de ogen van een kind. Opnieuw en anders kijken naar de dingen geeft vertrouwen, moed en nieuwe hoop en leert ons de ander te zien staan. Het leert ons God te ontdekken in het leven van alledag.

Komt verwondert u,
ziet, hoe dat u God bemint,
ziet vervuld der zielen wensen,
ziet dit nieuwgeboren kind!