Je kunt je als christen in verkiezingstijd afvragen: ‘what would Jesus do?’

Laat je je in jouw politieke overwegingen leiden door jouw levensbeschouwelijke overtuiging? Wat betekent dat dan concreet voor jouw politieke engagement?

Mijn keuze voor D66 en mijn keuze voor de Remonstranten maakte ik allebei rond dezelfde tijd, rond mijn vierentwintigste. Ik had daarvoor op verschillende partijen gestemd. Op geloofsgebied had ik bij uiteenlopende kerken geshopt. Ik denk dat ik het toen tijd vond voor meer duurzaam engagement. Ik werd lid van D66 en deed belijdenis bij de Remonstranten. Dat die twee met elkaar te maken hebben, spreekt bij mij voor zich. Maar het is niet zo dat ik mijn keuze voor D66 linea recta ontleen aan mijn geloof.

Eerder denk ik dat beide keuzes uit dezelfde onderliggende waarden en overtuigingen voortkomen: individuele vrijheid, een positief mensbeeld. Ook merk ik dat ik zowel politiek als religieus veel op heb met oecumene, met het slaan van bruggen. Ik vind het belangrijk dat kerken zoeken naar wat hen bindt en zou graag zien dat de politiek ook veel meer een proces wordt van samenwerking, goed naar elkaar luisteren en verbindingen zoeken. Ik zou wel eens een socratisch gesprek tussen lijsttrekkers willen zien, in plaats van een verkiezingsdebat.

Wat is het wezenlijke onderwerp van de komende verkiezingen? Waar draait het om deze keer?

De verkiezingen draaien voor mij niet om één dominant thema. We kiezen een parlement dat vier jaar lang over tal van onderwerpen gaat beslissen. En we bepalen indirect welke coalities er mogelijk kunnen gaan regeren. De werkelijkheid is helaas niet zo eenvoudig als de krantenkoppen in verkiezingstijd ons soms doen denken.

Hoe duid je de onvrede in de samenleving, waar ligt de kern ervan? Hoe moet de politiek daarop reageren?

Er wordt veel gesproken over tweedeling in de samenleving. In de kern komt die tweedeling – en daarmee de maatschappelijke onvrede – volgens mij voort uit hoop tegenover angst. En uit het wederzijdse onbegrip voor beide zijden van de scheidslijn. Aan de ene kant heb je mensen die kansen krijgen in hun leven en de mogelijkheden ervaren om hun leven grotendeels naar vrij inzicht in te richten. Aan de andere kant heb je mensen die kampen met financiële onzekerheid, zich steeds minder thuis voelen in een wijk die om hen heen verandert en niet het gevoel hebben dat de politiek aandacht heeft voor hun sores. Het wederzijds onbegrip vergroot die pijn. We moeten echt veel beter naar elkaar leren luisteren. Elkaar opzoeken over de grenzen van onze comfortzone heen. Niet verder polariseren, maar verzoenen.

Zijn er partijen waar iemand met een christelijke achtergrond niet op kan stemmen?

Je kunt je als christen in verkiezingstijd afvragen: ‘what would Jesus do?’ De Bijbel geeft geen kant en klaar stemadvies en Jezus had geen stemrecht. Hij sprak veel meer over innerlijke houdingen (en daaruit voortvloeiend gedrag) dan over politiek. Het Koninkrijk van God begint ín mensen, niet in de Tweede Kamer. Veel belangrijker dan wat je op 15 maart stemt, is wat je daarna doet. Geloof is ook niet alleen iets voor op zondag, toch? Ook aan je politieke overtuiging kun je handen en voeten geven. Door actief te worden voor een partij of voor maatschappelijke organisaties. Door je te informeren en met anderen het gesprek aan te gaan. Door bruggen te bouwen, hoop te brengen, te delen, te luisteren. De politiek is er om ons samenleven te organiseren en waar nodig te reguleren. Maar het daadwerkelijke sámen léven, dat moeten we echt zelf doen.

Interview met remonstrant Leonie van Staveren